Een blog van Joyce Cordus

Van de week ontving ik een lief appje van een vriendin. Ik werd er erg blij van omdat onze vriendschap net een nieuwe fase is ingegaan.

We ontmoetten elkaar lang geleden, in de bloei van ons leven. We waren collega’s. Er ontwikkelde zich een vriendschap. We zagen elkaar regelmatig. Niet alleen op het werk maar ook daarnaast. Ook later, toen we allebei een andere weg insloegen, hield onze vriendschap stand. We vierden vakanties samen, konden uren samen op terrasjes zitten om van alles en nog wat te bespreken: een goed boek, het werk, de toestand in de wereld, het wel en wee van onze kinderen of onze vriendjes …. We hadden altijd wel ergens een mening over in die tijd. Tot we voor het eerst een echt verre reis gingen maken naar een land dat ons beiden vreemd was. Daar gebeurde iets waardoor er een einde leek te komen aan een jarenlange vriendschap. Misschien had het te maken met reizen door een land met een werkelijk totaal andere cultuur waarmee we allebei moeite hadden. We werden beiden gedwongen ons te verhouden tot de gemengde gevoelens die de confrontatie met het ons vreemde land en de ons nog vreemdere cultuur met zich meebrachten. Ik voelde me er, in elk geval, erg ongemakkelijk onder. Hoe kon een land met zo’n mooie en rijke culturele historie zo onverdraagzaam zijn naar de eigen mensen? Vrouwen én mannen. Het maakte mij onzeker over mezelf en mijn opvattingen maar ook, vreemd genoeg, over mijn reisgezelschap. Elk groepslid had eigen ideeën over het land, de mensen, de culturele ‘eigen aardigheden’ en hoe ermee om te gaan. Een gesprek hierover met de groepsleden leek onmogelijk. Dus ook niet met een van mijn beste vriendinnen. In elk geval gebeurde dat om de een of andere reden niet. Iedereen bleef zich lekker in de eigen bubbel ongemakkelijk voelen. Ik ook. Met uiteindelijk een enorme clash en verwijdering tussen mijn vriendin en mij als gevolg. Zonder afscheid van elkaar te nemen leken we onzichtbaar en geruisloos uit elkaars leven te verdwijnen.

Instille worsteling
tijd draagt liefhebben
breekbaar tijdloos naar morgen

Tot ik zes jaar later plotseling sterk de behoefte had om weer contact te zoeken. Het zat me allemaal toch nog steeds niet lekker. Ik wilde weten wat er destijds precies gebeurd was tussen ons en miste onze vriendschap. In de wetenschap dat zij er heel anders in zou kunnen staan, heb ik een appje gestuurd, niet wetend of ze nog steeds hetzelfde nummer had. Pas een maand later kreeg ik daarop een reactie. Ik had de moed al bijna opgegeven.

Lang verhaal kort, we hebben een afspraak gemaakt. Die verliep niet erg gemakkelijk, maar we waren toch allebei blij om elkaar weer te zien en te spreken. We hebben beiden ons verhaal gedaan over wat er is gebeurd. Maar we hebben elkaar ook de vraag gesteld: hoe kon dat eigenlijk gebeuren? Het was een moeizaam maar openhartig gesprek. Ik heb daaruit meegenomen dat we destijds allebei gevangen zaten in onze eigen ‘zorgenbubbel’. Ik was een paar maanden vóór de reis net gestopt met werken, was bovendien verhuisd en moest mezelf opnieuw uitvinden. Ook zij zat in zo’n soort situatie. En in plaats van daarover praten, hield ik het allemaal voor me, al die negatieve gevoelens en zelfverwijten … Mijn vriendin deed in feite hetzelfde. Ik herkende de onmacht die wij als mensen kunnen hebben, de pijn en het verdriet. Gedeelde menselijkheid. Het luchtte ons beiden enorm op om ons verhaal te kunnen doen. Dit maakte de weg vrij om te kunnen vergeven. Pas nu, weer twee jaar later, realiseer ik me hoe waardevol het is dat ik dat proces ben aangegaan. Haar laatste appje bevestigde dat we er beiden goed aan hebben gedaan.  We hebben elkaar kunnen vergeven en pakken de draad weer op. Weliswaar anders dan voorheen, maar alles verandert sowieso, ook in een fenomeen als vriendschap. Boeiend, eigenlijk …

Deze ervaring laat zien dat vergeving misschien niet altijd makkelijk is en een proces van lange adem kan zijn. Maar als je voelt dat je jezelf gevangenhoudt door boosheid, wrok, spijt of andere negatieve gevoelens, kan het absoluut heilzaam zijn om het proces aan te gaan. Al vraagt dat ook wel moed. Een echte, waardevolle vriendschap is dat echter meer dan waard.

Tekst blog: Joyce Cordus, 15 april 2024
Tekening: Willemien van Gurp
Tekst bij de tekening: Rob Haster